Przygotowaliśmy kilka propozycje za jesienne zajęcia z przedszkolakami. Możesz posiłkować się wierszami na jesień i pracami plastycznymi. Mnóstwo inspiracji aby przeprowadzić zabawy jesienne, nazywać dary jesieni oraz stworzyć jesienny koncert. Znajdziesz tu scenariusze dla, 3, 4 i 5 latków. Zainspiruj się pomysłami, możesz je Dziś pragnę się z Wami podzielić konspektem z tych zajęć :) 1. "Prawa dziecka" - filmik edukacyjny. 2. "Co to znaczy, że dzieci mają swoje prawa?" - rozmowa kierowana. Porozmawiajcie z dziećmi na temat tego, co obejrzały. Poproście dzieci, żeby spróbowały podać przykłady praw, o których była mowa w filmiku. się w czarodziejskim worku). 4. Rozwój mowy Kartonik niespodzianka Dzieci losują niespodzianki, w których ukryte są obrazki. Każde dziecko pokazuje kolejno swój obrazek, prowadzący nazywa i prosi o powtórzenie. Dziecko, które powtórzy rozpakowuje niespodziankę (kartonik w którym znajduje się np. cukierek). Złap i powtórz słowo Rysujemy palcem w powietrzu małe i duże koło Ręce w dole, ręce w górze, Ręce w dół i w górę Najpierw w prawo, potem w lewo, Przechylamy w prawo i lewo Tak się buja w lesie drzewo. Bujamy na boki. Trójkąt, kwadrat, serce, koło. Trójkąt, kwadrat, serce, koło Rysujemy każdą z figury palcami w powietrzu Dziś w przedszkolu jest 1. 30 Listopad 2020. #1. Witam, jestem mama 4latka. I sama nie wiem od czego zacząć. Mój synek jest bardzo mądrym dzieckiem ale od pewnego czasu bardzo ciężko do niego dotrzeć. Mogę powtarzać po kilka razy i tak jakby moje słowa do niego nie docierają. Dlatego też, w naszym artykule przedstawiamy 10 pomysłów na aktywne i edukacyjne zabawy ruchowe w przedszkolu, które pozwolą najmłodszym rozwijać się w przyjemny i kreatywny sposób. Znajdziesz wśród nich zarówno tradycyjne gry, jak i nowatorskie pomysły, które z pewnością zapewnią dzieciom wiele radości i satysfakcji. W wieku przedszkolnym samodzielność dziecka przejawia się w trzech aspektach: a) Samodzielność praktyczna. Ujawnia się w wykonywaniu codziennych czynności na rzecz samego siebie lub potrzeb rodziny. Pozwala na radzenie sobie z czynnościami samoobsługowymi oraz wykonywanie obowiązków związanych z pracami porządkowymi i gospodarczymi. G269NRc. Porady naszych EkspertówCóreczka od pewnego czasu ok. pół roku, obecnie ma 2 lata i 10 miesiecy, zachowuje się bardzo dziwnie - nie wiadomo z jakiego powodu mycie, spanie, wyjscie na spacer itp. , które na ogół wykonuje chetnie stają się powodem buntu i agresji, nie zgadza się na ich wykonanie, reagując płaczem i popada w histerię, podczas której nie można jej przytulić, dotknać, nie reaguje na słowa. Niestety powtarza się to coraz częsciej. Na ogół jest pogodna, rozumna, pięknie mówi, ma duży zasób słów, jest bardzo "czujna" i spostrzegawcza. Dotychczas była pod opieką babci, od września poszła do przedszkola, niechętnie, ale też bez większych problemów, chociaż czuła się chyba troszkę porzucona, bo ma do nas pretensje, że ja zostawilismy na tak długo. W przedszkolu jest aktywna, uczestniczy w zajęciach i już nauczyła się piosenek. Bardzo lubi rodziców męża, zostaje z nimi bez problemu, bawi się i śmieje tak serdecznie z nimi. Nawet jak przyjdą dziadkowie to mówi do nas, żebysmy już poszli, zwłaszcza do mnie, podobnie jest, gdy idziemy do domu dziadków. Zamyka się w sobie, nie chce rozmawiać o przedszkolu z nami, z dziadkami tak. Ma bardzo dużą fantazję, ucieka do postaci bajkowych, jak się na coś nie zgadzamy to twierdzi, że postać bajkowa jej pozwoliła. Od razu tez mówię, że ogląda najwyżej 3 bajki dziennie i tylko takie bez przemocy, typu Kubuś Puchatek, Myszka Miki. Nie ma w niej spontaniczności i przytulania się do nas takiego jak do babci, której nie widuje na codzień, gdyż jeszcze pracuje. Co robimy nie tak? Kochamy nasze dziecko, dbamy o nią, często razem spędzamy wspólnie czas w zoo, na placu zabaw, w bawilandiach itp. Proszę o radę. Zuzanna Witam, Myślę, że zachowanie to może być objawem stresu z powodu przedszkola. Pomimo, że córeczka dość gładko tą sytuację przyjęła musimy pamiętać, że nadal jest ona dla niej stosunkowo nowa i stresująca. W przedszkolu dziecko znaczniej częściej niż w domu musi dostosować się do poleceń osób dorosłych, w domu pod opieką pojedynczej osoby dziecko częściej ma do czynienia z tym, że dostosowujemy się do niego. Dodatkowo układ nerwowy musi radzić sobie z dodatkowymi bodźcami takimi jak nadmierny hałas, inne zapachy, przestrzeń. Taka sytuacja może powodować nasilone zachowania kontrolujące u dziecka w domu. Córeczka chce decydować o sobie, a jej reakcje są nadmierne ponieważ prawdopodobnie jest obciążona przebywaniem w przedszkolu. Warto w czasie "domowym" zapewnić córeczce dużo spokoju i zabaw wyciszających np. zabawy masami, np. ciastoliną, masaży relaksacyjnych plecków - bardzo miłe dla dzieci są rymowane masażyki, dużo spacerków i przytulania. Malutka potrzebuje trochę czasu żeby to wszystko sobie poukładać. Pozdrawiam Maria Ziółkowska Portal ma przyjemność współpracować z gronem ekspertów, jednak często problemy wymagają pilnej lub dodatkowej porady medycznej. nie ponosi żadnych konsekwencji wynikających z zastosowania informacji zawartych w niniejszym serwisie. Zalecamy bezpośredni kontakt ze specjalistą w celu konsultacji danego problemu. Po zgłoszeniu pytania, zostanie ono po akceptacji redakcji umieszczone wraz z odpowiedzią konkretnego eksperta. Prawie w każdym wieku dzieci diametralnie się zmieniają. Bunt 4-latka jest bardzo powszechnym zjawiskiem. Zobacz, jak poradzić sobie z jego zazdrością, histerią i płaczem. 4-latek często porównywany jest do wchodzącego w dorosłe życie nastolatka, z tym że maluch zaczyna w wieku 4 lat „dorosłe”, przedszkolne życie. Jest to moment, w którym już dużo rozumie i silnie rozwija się u niego sfera emocjonalna. Czterolatki często przyjmują postawy „małych-dorosłych” silnie angażując się emocjonalnie w przeżywane porażki i niepowodzenia. Chcą zrobić wszystko, nawet ponad swoje możliwości, w swoim mniemaniu są już przecież bardzo samodzielni i zaradni. Rodzice czterolatków spotykają się z sytuacjami, w których dziecko jest tak silnie skoncentrowane na swoim działaniu i poczuciu sprawczości i nieomylności oraz wysokim poczuciu autonomii, iż może nie reagować na polecenia dorosłych oraz ostentacyjnie i dobitnie eksponować własne zdanie. Co za tym idzie często są troszeczkę „niepokorni” uważając siebie za najlepszych, zawsze pierwszych i najmądrzejszych jest to tzw. bunt czterolatka. Może to prowadzić do konfliktów w grupie rówieśniczej albo silnych przeżyć emocjonalnych w momencie porażki, dlatego też czterolatek w przedszkolu nie ma łatwo. W tym wieku dziecko o wiele silniej przeżywa przegraną, gdyż jest już bardziej świadome emocjonalnie. Coraz lepiej funkcjonująca wyobraźnia sprawia, iż dochodzą problemy z lękami i oddzielaniem świata fikcyjnego od rzeczywistości. Naszym zadaniem jest respektowanie wszystkich stanów malucha, nawet tych połączonych z atakami furii i dawanie mu do zrozumienia, że szanujemy jego uczucia i prawo do gorszego samopoczucia emocjonalnego. Bunt czterolatka jest trudnym zjawiskiem, jednak musimy starać się pomagać dziecku w tych chwilach. Musimy oczywiście zachować zimną krew i podchodzić do dziecka z wrażliwością i opanowaniem, nawet jeśli nie pała w tym momencie żarliwą miłością do nas oraz łagodnością i urokiem dziecka. To w naszych rękach leży uczenie go radzenia sobie z emocjami. Wychowanie dziecka, szczególnie w tym wieku jest ciężkie. Znów nasuwa mi się myśl na wykorzystanie w tym celu bajkoterapii, ta forma literacka jest niezwykle atrakcyjna dla czterolatków i na pewno łatwiej trafi do malucha niż regułka typu: „powinieneś zachować się tak… a nie …”. Wychowanie dziecka musi być ściśle związane z jego rozwojem. Z kolei rozwój emocjonalny silnie wiąże się również z kwestiami moralnymi. 4-latek zaczyna już świadomie rozpoznawać zachowania akceptowane i niepożądane, nawet w odniesieniu do samego siebie. Pojawia się u niego poczucie wstydu w niekomfortowej lub poniżającej sytuacji, np. gdy ganimy dziecko, zwracamy mu uwagę lub mówimy: „znowu nie zdążyłeś do łazienki, to nie przystoi 4-latkowi”. Silnie przeżywa kłopotliwe sytuacje, z których ciężko znaleźć wyjście a kiedy jest sprawcą niemiłego zdarzenia potrafi już uświadomić sobie swoją winę. Trudno jest mu natomiast przyznać się do tego i często zamyka się w sobie lub przejmuje stan emocjonalny pokrzywdzonego, płacząc lub „obrażając się” i unosząc dumą, kiedy uderzy koleżankę. Zazdrość i inne, negatywne zachowania 4-latka 4-latek potrafi też być zazdrośnikiem, co przeradza się często w okazywanie aktów złośliwości wobec rodziców, opiekunów, rodzeństwa czy rówieśników. Częstym zdaniem wypowiadanym przez „moje” czterolatki jest to w stylu: „Widzisz, ciocia usiadła obok mnie, a nie obok ciebie, bo byłeś niegrzeczny” albo „Nie będę się z Tobą już nigdy bawił, bo nie zaprosiłaś mnie na urodziny”. W jednym momencie pokazują swoja zazdrość, zakłopotanie w momencie porażki i chęć odwetu, ukazania swojej urażonej dumy i utarcie nosa koleżance oraz umiejętność przysłowiowego „zmieszania z błotem”, bo nie dość, że maluch wie, że był niegrzeczny, to wszyscy mu o tym przypominają, a na dodatek pani nie siedzi obok niego. U czterolatków mogą pojawić się również zachowania, którymi próbują wyprowadzić nas dorosłych z równowagi. Musimy w tym momencie wyzbyć się troszeczkę wpatrywania w nasze dzieci jak w lusterko i spróbować wyobrazić sobie, że są równymi partnerami w jakiejkolwiek interakcji społecznej. Wychowanie dziecka czteroletniego powinno odbywać się bez pobłażania. Rodzice nie powinni traktować dzieci czteroletnich niepoważnie, odpuszczając drobne przewinienia, tłumacząc sobie, że to jeszcze bezbronne maleństwo. Postępując niekonsekwentnie i nie wykorzystując sztuki asertywności sprawimy, że w końcu dziecko wejdzie nam na głowę i będzie nami sterować. Dzieci wypróbowują naszą wytrzymałość emocjonalną, dla zobrazowania wyobraźcie sobie sytuację: Dzieci w przedszkolu siedzą w kółeczku, śpiewają piosenkę, nagle jeden mały złośliwiec zaczyna biegać po sali i krzyczeć, ot tak, bo mu się znudziło. Co robi nauczyciel? Początkowo zwraca uwagę na złe zachowanie, prosi o wrócenie do kółeczka, jednak sytuacja się powtarza, frustracja rośnie, ale nie może być widoczna. Jeśli wybuchnę dziecko wygra tą walkę, jeśli pozostawię krzyczącego nie zwracając na niego uwagi samemu sobie lub poproszę, aby wyszedł z sali lub zabiorę pozostałe dzieci do innego pomieszczenia zostawiając komunikat, że wrócimy, kiedy się uspokoi lub może do nas dołączyć, kiedy zrozumie, że źle się zachował damy mu do zrozumienia, że nie może nad nami panować i rozstawiać nas po kątach. Ponadto, 4-latek lubi tez eksperymentować ze słowami, ich wspaniała wyobraźnia nasuwa na język często niezbyt piękne słówka, a z drugiej strony kształci u maluchów kreatywność i zdolności językowe. Dzieci w przedszkolu (szczególnie czterolatki) uwielbiają przedrzeźniać nie tylko rówieśników, ale i dorosłych, nie tylko słownie, ale również naśladując i wyśmiewając się z innych. W tym wieku możemy już tłumaczyć dzieciom, że takie zachowania sprawiają przykrość. Możemy odgrywać scenki, w których jeden miś płacze, bo inny nazwał go bardzo brzydko albo wystawił do niego język. Dziecko widzi, że złe zachowanie, jakim się posłużyło w stosunku do innej osoby sprawiło jej przykrość i pewnie tak samo byłoby, gdyby to jemu ktoś wystawił język. Jeśli chodzi o słowotwórstwo to jak najbardziej, ale zorganizujmy zabawę w tworzenie ładnych słówek, np. takich, dzięki którym docenimy kogoś a nie skrzywdzimy. Wychowanie dziecka w tym wieku musi być przemyślane i stanowcze. Dzieci chcąc poradzić sobie z emocjami mogą przejawiać również bardziej niesympatyczne zachowania, takie jak fizyczne odreagowywanie poprzez bicie, drapanie, kopanie, plucie. W takim wypadku musimy uczyć zastępować te zachowania zdrowymi sposobami rozładowania napięcia emocjonalnego, takimi jak chociażby aktywność podczas fajnej zabawy, scenki, bajki z wątkami wziętymi z życia, malowanie swojej złości a nawet wykrzyczenie jej lub potraktowanie jej jak starej gazety do porwania. Oczywiście nic nie zastąpi naszego dobrego przykładu i opanowania emocjonalnego oraz zdrowej, spokojnej atmosfery środowiska rodzinnego, w którym dziecko może rozwijać się harmonijnie i zawsze liczyć na pomoc dorosłych. 2-latek Pierwszym trudnym dla rodzica momentem jest przełom drugiego roku życia, gdy mały człowiek zaznacza swoją obecność, zazwyczaj poprzez negację komunikatów opiekuna. Dwulatek pokazuje całym sobą „mam swoje zdanie i nie zawaham się go użyć”. W tym okresie dziecko zauważa swoją odrębność, zaczyna widzieć siebie jako samodzielnie żyjącą osobę. Dlatego chce decydować, w którą stronę iść na spacerze, czy chce jechać w wózku, czy maszerować samodzielnie, w co się ubrać (nie zawsze adekwatnie do pogody i pory roku). Wszystko to powoduje, że zwyczajne sytuacje, np. wyjście do sklepu stają się rodzicielskim wyzwaniem. Nie nazwałabym tego „okresem buntu”, gdyż zachowanie dziecka ma głęboki sens – nie jest buntowaniem się, ale pierwszym krokiem do samodzielności. Dzieci, tak samo jak dorośli, mają potrzebę bycia ważnym, chcą mieć prawo decydować. Uwaga! Reklama do czytania Jak zrozumieć małe dziecko Poradnik pomagający w codziennej opiece Twojego dziecka Przeczytaj: Bunt dwulatka nie istnieje 4-latek Mniej więcej w czwartym roku życia obserwujemy tak zwany „kryzys czterolatka”. Jest to czas niepewności, pojawiają problemy z koordynacją wzrokowo-ruchową. W tym okresie możemy usłyszeć: „nie kocham cię”, „nie lubię”,”nie chcę”. Charakterystyczne dla tego momentu rozwoju dziecka jest rozchwianie emocjonalne, płacz, obrażanie się, ostentacyjne wybieganie z pokoju. W tym okresie dziecko bardzo wyraźnie wyraża swoje emocje. Często jest rozdrażnione, nie zawsze wie dlaczego. Postarajmy się zrozumieć nasze dziecko gdy się złości, jest smutne i płacze. Nawet, jeśli według nas, nie ma ku temu powodu. Powód istnieje także wtedy, gdy nie jest zrozumiały dla samego dziecka, bądź jest błahy według rodzica. W trudnych dla malucha chwilach rodzicom zdarza się stosować kary, które są tzw. karami za uczucia – coś, na co dziecko nie ma wpływu i co jest mu potrzebne do prawidłowego rozwoju. W ten sposób uczy się, że emocje są złe, że wyrażanie ich powoduje przykre konsekwencje. To z kolei może powodować frustrację, zablokowanie emocjonalne, problemy w wyrażaniu emocji. Pamiętajmy, że każda emocja jest dobra i czemuś służy. Jesteśmy istotami, które czują: miłość, radość, wdzięczność, ale także strach, smutek, złość, rozczarowanie. To, co w tym momencie możemy zrobić, to postarać się zrozumieć dziecko, być mu wsparciem i pomóc zrozumieć trudne emocje. Bądź świadomym rodzicem – poznaj rozwój seksualny dzieci 6-latek W wieku sześciu lat na zachowanie dziecka mają wpływ procesy neurobiologiczne zachodzące w jego mózgu. Tak jak poprzednio dziecko jest niepewne, może być bardziej wycofane, ostrożniejsze w relacjach. Nie należy zmuszać go do kontaktów, ale dać czas na stopniowe oswajanie się, odnajdywanie w grupie. 7, 9-latek W wieku siedmiu, a następnie dziewięciu lat następuje kolejny skok rozwojowy, a jego objawy znacznie różnią się od wcześniejszych – uwaga dziecka kieruje się do wewnątrz. Oznacza to większe skupienie, zainteresowane nauką, czasem dziecko staje się mniej śmiałe, niż wcześniej. Mniej niż do tej pory bawi się w sposób, który dotąd znaliśmy. Jego uwaga jest skupiona na nowych zadaniach i wyzwaniach, których w tym wieku ma bardzo dużo. To czas, w którym najważniejsze jest to, co powie „nasza Pani”, czyli wychowawczyni/wychowawca w szkole. W okresie 8-9 lat mogą wystąpić przejściowe bóle głowy. W tym czasie rozwój intelektualny następuje skokowo, jednego dnia dziecko może mieć problem z opanowaniem określonego materiału, zrozumieniem pewnych partii, a następnego rozumie wszystko, prezentując określone kompetencje i umiejętności. 11-latek Od 11 roku życia mamy do czynienia z burzliwym rozwojem nastolatka. W pewnym momencie następuje bardzo zauważalna „krytyka rodzica”. Jest to naturalny proces, który z czasem ewoluuje. Okres ten charakteryzuje się „szukaniem siebie”, „szukaniem sensu istnienia”. Nastolatek zaczyna analizować, kreować swój pogląd. Przestaje być dzieckiem, powoli wchodzi w okres dorastania. Czuje się autonomiczną jednostką, indywidualnym bytem. Potrzebuje akceptacji i w tym wieku szuka jej także wśród grupy rówieśniczej. Nie znaczy to, że rodzic przestaje być dla dziecka ważny. W tym momencie warto być blisko, nie narzucać swojego zdania, a raczej pokazywać różne drogi i rozwiązania problemów i trudności emocjonalnych. 15-latek 15-16 lat to tak zwana faza „kosmiczna”. W tym czasie następuje krytyka otoczenia, szkoły, rodziców. Mogą wystąpić zachowania ryzykowne. Zaczyna się planowanie przyszłości i wzmożona chęć zmiany porządku świata. Człowiek przestaje przyjmować bezkrytycznie to, co daje mu życie. Wie, że niedługo wejdzie w świat dorosłych, gdzie sam będzie decydował o sobie samym. W tym okresie buzują hormony, dziecko dojrzewa płciowo, pojawiają się związki, pierwsze relacje damsko-męskie. Młody człowiek zauważa różnicę w tym, jak funkcjonuje świat i najbliższe otoczenie a tym, jak chciałby żeby funkcjonowało. Może to być okres trudny dla rodzica. Mogą mieć wrażenie, że zostali zepchnięci na drugi tor, że przestali być ważni. Młody człowiek próbuje życ na wlasną rękę, jednak nie przestaje potrzebować swoich bliskich. Dlatego ważne jest, aby nie krytykować, dać wolność w wyborze i być blisko, aby doradzić, pocieszyć, pomóc. Budowanie relacji jest kluczem do porozumienia. Rozwój Człowiek rozwija się od narodzin. Wydaje się wręcz, że jest w nieustającym kryzysie. Całe życie uczymy się, rozwijamy, przechodzimy przez kolejne etapy i fazy. Wpływ na nasze zachowanie mają procesy, które zachodzą w mózgu, hormony, relacje, wyzwania, zadania, kultura, wychowanie. Tzw. kryzysy rozwojowe trwają od kilku tygodni do kilku miesięcy, a granica ich początku i końca jest bardzo płynna. Jeżeli zauważymy u swojego dziecka zachowanie niestandardowe, trudne należy zachować spokój i uzbroić się w cierpliwość. Pamiętajmy o tym, że nie ma złych emocji a złość, gniew, radość, smutek w naturalny sposób towarzyszą każdemu człowiekowi. Jak się zachować w momencie, kiedy nasze dziecko przeżywa trudne chwile, sytuacje stresowe, buzują w nim emocje? Pozwolić na wyrażanie emocji. Komunikaty typu: „Nie masz powodu do płaczu”, „nic się nie stało”, „natychmiast się uspokój” czy kranie dziecka za złość, gniew, płacz uczą je, że nie ma prawa przeżywać emocji. Doprowadza do kumulowania emocji czy też ich blokowania, co z kolei prowadzi do frustracji i poczucia krzywdy. Każdy ma prawo do przeżywania emocje. Pierwszym krokiem do porozumienia jest rozmowa. Zapytajmy dziecko, co czuje. Już samo nazwanie problemu, pomaga go przyczynę. Być może dziecko nie zakłada rajstopek, gdyż jest nadwrażliwe, bądź nie chce posprzątać pokoju, bo zadanie przerasta jego możliwości. Być może nie wie, dlaczego doświadcza złości czy rozdrażnienia i wystarczy wsparcie rodzica (przytulenie, masaż…), aby napięcie problem. Ten punkt wydaje się najtrudniejszy. Czasem wystarczy rozmowa, czasem przytulenie, czasem nazwanie emocji. Jest wiele technik radzenia sobie ze stresem i trudnymi emocjami, z których należy wybrać te, które pasują do danej sytuacji, odpowiadają temperamentowi dziecka i rodzica oraz ich możliwościom w danej chwili. Techniki radzenia sobie ze stresem to: długie oddechy (wdech nosem, wydech ustami), relaksacja (słuchanie muzyki, masaże), spacery, rozładowywanie emocji przez sport, sztukę. Uwaga! Reklama do czytania Jak zrozumieć małe dziecko Podręcznik świadomego rodzicielstwa Rozwój seksualny dzieci Zadbaj o zdrową seksualność swojego dziecka Tylko dobre książki dla dzieci i rodziców | Księgarnia Natuli Proces dorastania to ważne i trudne zadanie, wymagające wysiłku, cierpliwości i przede wszystkim zrozumienia. Rozmowa, budowanie więzi, wiedza o procesach, jakie zachodzą w mózgu dziecka pomoże przejść przez każdy skok rozwojowy, rozumiany jako drogę do dojrzałości. Dzieciom polecamy: Książki dla 5 latka WYCHOWANIE DZIECI 4 min. czytania komentarze [21] Bunt dwulatka niektórym rodzicom spędza sen z powiek. Dziecko dopiero skończyło roczek, wchodzi właśnie w drugi rok, a już jest jedną nogą w owianym złą okresie swojego życia, czyli strasznym buncie dwulatka. Zaczyna się okres “ja siam”, większa chęć do eksplorowania świata i nauka wielu rzeczy (często na raz). Dlaczego ten bardzo intensywny czas nazywany jest buntem? Wikipedia podaje, że “bunt dwulatka” objawia się: “Najczęstsze objawy buntu dwulatka to: notoryczne używanie słowa Nie! (ewentualnie Daj!), nawet w sytuacjach pozornie sprzyjających dziecku,skrajne reakcje na zakazy – wściekłość, niekontrolowane rzucanie się, krzyk, bicie,rzucanie i plucie jedzeniem, rozlewanie płynów przeznaczonych do picia, odmowa jedzenia,rysowanie lub malowanie po ścianach, książkach i innych zakazanych powierzchniach,silne zainteresowanie gniazdkami elektrycznymi, kablami, koszem na śmieci, wyrzucaniem jego zawartości oraz innymi sferami, do których dostęp jest limitowany przez rodziców za pomocą zakazów,wymaganie natychmiastowej realizacji wszystkich pragnień,rozbudowa codziennych rytuałów (sekwencji działań) od których nie może być odstępstw, chyba że na życzenie dwulatka,sprzeczne zachowania, np. niszczenie przedmiotów (zabawek), a następnie płacz z powodu ich zniszczenia,nieustanna walka z rodzicami na każdej płaszczyźnie, okazywanie chęci samodzielnego działania (Ja sam!).” Ten opis jest krzywdzący i robi z dzieci małe potworki. Tak sobie to czytam i mam tylko jeden wniosek – tak dzieci w tym wieku uczą się być po prostu bycia człowiekim. A my im często nie dajemy. Jak spojrzymy na chwilę na wcześniejszy okres, kiedy właściwie dziecko jest zależne od nas w 100 %, to wyraźnie widzimy, że to my nie pozwalamy mu na więcej. Jednego dnia są maluszkami, a dosłownie za chwilę chcą wszystko robić sami. My często jesteśmy zafiksowani na spełnianiu ich potrzeb, że nie potrafimy wyczuć tego momentu, kiedy dziecko powoli od nas będzie się uniezależniać. Dwulatki, nie są straszne – uczą się jak być ludźmi. Bardzo często najbliżsi nie dają dzieciom realizować ich potrzeb. Uważają, że są na coś za mali i z tego mogą wynikać wzmożone trudne zachowania. To dlaczego u niektórych dzieci jest bunt dwulatka, a u innych nie? Mam bardzo prostą odpowiedź. Rodzice dzieci, które wg nich mają bunt dwulatka po prostu dali się złapać w pułapkę. Uwierzyli w to, a to tylko mit powtarzany z pokolenia na pokolenie. Ich myślenie wygląda w ten sposób: “Moje dziecko ma bunt dwulatka, a ja muszę z nim walczyć. Codziennie muszę spierać się o ubieranie, o mycie, o ciągłe mówienie”nie” Już nie mam na to siły.” Pamiętacie powiedzenie A. Stein? “Jeżeli z czymś walczysz, dajesz temu siłę” Jeżeli dziecko mówi “Nie”, to uczy się swojej odrębności i podejmowania samodzielnych reaguje histerią na zakaz to dlatego, że nie pozwalamy poznawać mu rzeczami, plucie, bicie – nie potrafi inaczej wyrażać swoich emocji. Nie powie “Mamo, jestem zły, bo nie trafiłem piłką” tylko rzuci nią prosto w szybę. Zrozumienie własnych emocji zajmie im trochę czasu, ale przez nazywanie ich zrobi to szybciej. Pisałam o tym w Pozwólcie dzieciom płakaćJeżeli interesuje się powszechnie niedozwolonymi rzeczami to tylko dlatego, że są niezwykle interesujące, bo nie są znane. Dzieci są bardzo ciekawe świata i musimy im na pozwolić eksplorować świat w bezpieczny wszystko musi być “na już” i “teraz” to dlatego, że tak małe dzieci nie mają poczucia czasu. Jedna minuta trwa prawie jak godzina. Widać to bardzo dobrze np. w grze w chowanego. Nie potrafią wytrzymać, że ich ktoś znajdzie, bo wydaje im się, że to trwa bardzo długo. Tak bardzo tutaj pasuje. My walczymy z “buntem”, a dziecko z nami, bo nie pozwalamy mu się NORMALNIE że dzieci lubią powtarzalność i rytuały jest związane z poprzednim punktem. One dają mu niesamowite poczucie bezpieczeństwa. Pamiętajcie, że nie mają poczucia czasu, nie znają się na zegarku. Funkcjonują na podstawie czynności, które występują po sobie. Co by było gdyby nam ktoś zabrał zegarek, kalendarz i nie widzielibyśmy co będziemy robić za godzinę albo jutro? Powtarzalność organizuje zdezorganizowany układ nerwowy i jest bardzo rzeczy, a później płacz z tego powodu jest spowodowany silnymi emocjami. Dziecko w tym wieku ma wszystkie emocje na wierzchu. O ile zadowolenie jest spowodowane faktycznie takim stanem, to reszta: zmęczenie, przestymulowanie, bezradność, smutek, złość, rozczarowanie, strach, zazdrość wyraża się krzykiem i płaczem. Pamiętajcie, żeby wychować zdrowe emocjonalnie dziecko to musimy zaakceptować i pozwalać wyrażać im wszystkie emocje. Próbujmy razem z dzieckiem pomóc mu zrozumieć co się z nim dzieje, a nie je tłumić lub mówić, że “nie wolno płakać”. Dlaczego więc niektóre dzieci nie mają buntu dwulatka? Bo ich rodzice w niego nie wierzą. Za to wiedzą, że ten czas (od około 18 m do 36 m) jest bardzo ważnym okresem w życiu dziecka. To czas kiedy: dzieci mają ogromną potrzebę autonomii – dopiero się tego uczą i jeżeli im na to nie pozwolimy to nie będą w stanie czuć, że mają wpływ na własne życiemuszą nauczyć się dochodzić do celu własną drogą, która bardzo często różni się od tej, jaką my sobie wyobrażamy. Pomocne są sytuacje kiedy widać od razu efekt pracy, bez żadnych nagród. To doskonała okazja do wzmacniania poczucia własnej w tym wieku jest jedną wielką emocją. A, że nie ma emocji dobrych lub złych – wszystkie są dobre – nawet te, które wiążą się z awanturą w sklepie spożywczym (wtedy tak na to nie patrzymy;) Ale z perspektywy czasu spójrzcie na te wszystkie wybuchy w taki sposób: moje dziecko nie tłumi emocji, to że je nazywamy pozwala je zrozumieć. Dzieci, które nie muszą o to walczyć, są o wiele bardziej spokojne. Potrafią się łatwiej koncentrować. Kiedy nie są hamowane ciągłym “nie wolno” rozwijają się bardziej harmonijnie, bo zgodnie z ich potrzebami. My odpowiadamy na ich potrzeby, a one zaczynają odpowiadać na nasze. Tę współpracę bardzo dobrze widać między dzieckiem i rodzicem. To właśnie dlatego dzieci rodziców, którzy nie wierzą w żaden bunt, go zwyczajnie nie mają. Gdybym miała iść tym tropem i mówić o moich potrzebach to właśnie przechodzę przez bunt 34-latki. Uczę się mówić “nie” kiedy nie mam na coś ochoty, walczę o swoją niezależność i prawo do snu (z kotłującą się dwójką obok mnie. Tu macie Książki dla najmłodszych wspierające rozwój mowy Czterolatek wchodzi w tak zwane dorosłe życie przedszkolne. Wiele już rozumie, a dodatkowo sfera emocjonalna zaczyna się u niego mocno rozwijać. Skutkuje to trudnym przeżywaniem jakichkolwiek porażek. Jeśli coś nie idzie po jego myśli, może pojawić się płacz i duży stres. Czterolatek uważa, że już jest na tyle duży, że może być samodzielny i sam sobie świetnie ze wszystkim poradzi. Problem pojawia się w momencie, gdy w rzeczywistości dzieje się inaczej. Czterolatek Na moje zajęcia szachowe uczęszczają dzieci mniej więcej od 4 roku życia. Na początku wszyscy się super bawimy, uśmiechy nie schodzą dzieciom z twarzy. Po jakimś jednak czasie zaczynamy rozgrywać partie szachowe i pojawiają się pierwsze porażki. Nie musi to być przegrana partia, wystarczy moment, w którym jedna ze stron straci hetmana (królową, najsilniejszą figurę w szachach). Dziecko to odbiera jako swoją przegraną. I co się wtedy dzieje? Dzieci różnie reagują. Ograniczę się jednak w tym wpisie do zachować 4 latków. Sytuacje, które się pojawiają, to: 1. Nie, królowej nie zbijamy! 2. Trudno, zaraz zbiję Ci Twoją królową albo dotrę pionkiem do końca i ją odzyskam! 3. Łzy w oczach. Sytuacja 2. jest najłatwiejsza – tu nic nie trzeba robić poza pochwaleniem dziecka za jego podejście. Sytuacja 1. i 3. są do siebie podobne – w przypadku pierwszej dziecko nie chce stracić najsilniejszej figury i szuka akceptacji we wprowadzeniu zasady, która wykluczyłaby zbicie najmocniejszej bierki. I nie zdarza się to tylko u dziewczynek, chociaż to właśnie one bardzo utożsamiają się z królową i na szachownicy to ona jest ich reprezentantem. Sytuacja trzecia pojawia się, gdy czterolatek uważa się za najlepszego, a jednak coś nie idzie po jego myśli. Wtedy mogą pojawić się nerwy, niemiłe słowa, np. „Jesteś głupi, nigdy więcej z Tobą już nie zagram!”, „Poproszę mamę, żeby mnie odpisała z zajęć!” Zawsze, jak słyszę słowo „odpisała” to już wiem, co się będzie działo – dzieci w emocjach zapominają o słowie „wypisać” 🙂 Jak sobie z tym radzić? Po pierwsze, trzeba okazać dziecku zrozumienie, być delikatnym, ale i opanowanym. Rozmową jesteśmy w stanie sprawić, żeby emocje u dziecka opadły i żeby zaczęło z nami logicznie rozmawiać. Słowa „Jesteś głupia, nie lubię Cię” wypowiedziała jedna z dziewczynek do swojej najlepszej przyjaciółki z przedszkola w momencie, gdy ta zbiła jej kolejną figurę. Pierwsze co, to popatrzyłam na minę dziewczynki, w kierunku której te słowa były skierowane. Gdy upewniłam się, że wszystko jest ok, to od razu zaczęłam rozmowę z jej koleżanką. Stopniowo emocje zaczęły opadać i już po 2 minutach rozmowy dziewczynka zrozumiała, że tak nie wolno robić, bo słowami skrzywdziła osobę, na której jej zależy. Wystarczyło jej tylko pokazać, że wiem, jak się w tej chwili czuje, że na pewno wypowiedziała słowa, których nie miała na myśli i że pewnie już tego żałuje. Spytałam się też, jak czułaby się, gdyby to jej koleżanka zachowała się w ten sposób. Sytuacja opanowana, dziewczyny przeproszone, pogodzone i podobne zdarzenie u nich nigdy nie miało miejsca. “Poproszę mamę, by mnie odpisała”! Grożenie „odpisaniem” się z zajęć też już kilka razy słyszałam, zawsze w tym samym momencie – przegranej partii. Jak reaguję? Znowu – tłumaczę. Próbuję uzmysłowić dziecku, co się stało, że tak zareagowało. Jeśli samo przyzna, że to przez to, że przegrywało, to już wiem, że jesteśmy o wiele dalej i zaraz sytuacja będzie naprawiona. Często wtedy wyjaśniam, że grając w szachy, ale też i w inne gry, zawsze będą nas spotykać 3 wyniki: zwycięstwo, remis, porażka. Jeśli nie będziesz grał w szachy, to nie przegrasz, ale też nie wygrasz. Nawet Mistrz Świata w szachach przegrywa partie! I rzeczywiście są osoby, które nigdy nie przegrały partii szachowej – te, które nigdy w szachy nie zagrały. Takie wyjaśnienia zazwyczaj starczają. Łzy W jednym przedszkolu na zajęcia szachowe przychodziła grupa 5-6 latków i jeden 4-latek. Dzieci świetnie sobie radzą na zajęciach, większość gra z rodzicami w domu, przez co dużo szybciej się rozwijają i uczą motywów szachowych. Czterolatek niestety nie grał z rodzicami w domu, ale i tak radził sobie dość dobrze. Daleko mu jednak było do poziomu najlepszych dzieci z grupy. Jesteśmy w trakcie zajęć i nagle widzę łzy w oczach. Patrzę na szachownicę i już wiem, co się stało – przeciwnik miał dużo więcej bierek na desce… Wiedziałam, że 4latek nie da rady dokończyć partii. Był tak zawzięty, tak mocno wierzył w swoje siły, w to, że może pokonać o 2 lata starszego kolegę… Jednak się nie udało. Tłumaczyłam, że jest młodszy, że gra dobrze w szachy, a jak będzie w wieku chłopców, to będzie grał jeszcze lepiej. Potem postanowiłam, że zamienimy przeciwników i zagra ze mną partię. Miał ważne zadanie, obserwować moje wszystkie ruchy i szukać zbić, które może wykonać. Powoli uśmiech wracał na twarz, jak zauważył, że sam jest w stanie też pozbijać kilka bierek. Wskazówki Mimo że na zajęciach nie tylko 4latkowie mają problemy i przeżywają porażki, zdarza się to też u 6 latków, to jednak właśnie one są bardziej kruche i potrzebują dużego wsparcia. Mam kilka cennych wskazówek, z których sama korzystam: zrozumienie 2. Bądź wrażliwy 3. Reaguj, nie traktuj dziecka pobłażliwie (na pewno nie miało tego na myśli, zaraz mu przejdzie) 4. Zachowaj asertywność 5. Bądź opanowany (od kogo dziecko ma nauczyć się radzenia sobie z emocjami, jak nie od dorosłych, których spotyka najczęściej?) A może masz jakieś swoje, sprawdzone sposoby na radzenie sobie z buntem 4 latka albo ogólnie ze złymi zachowaniami dzieci? Zdarzyła Ci się sytuacja, w której udało Ci się dobrze zaregować? Podziel się, chętnie poznam Twoje metody!

bunt 4 latka w przedszkolu